Gece, yine zehir gibi doldu içime. O kadar çok acıyor ki içim, yaşadığım her ana lanet ediyorum. Her saniye yüreğime batan bir iğne. Üstelik telefonuma gelecek bir mesaja hasret de değilim artık. Çünkü heyecan, benim için haftalar önce geçilmiş bir şehir. Üstelik artık yolumun sonunda güzellik olacağına olan inancım da yok. Çünkü güzellik, gözyaşıyla sulanan bir çiçek değildir. Gözyaşı, ancak güzellikleri çürüten bir zehir olabilir. Fakat bu zehir içtikten üç beş dakika sonra sizi öldürebilecek bir şey degil. Uzun bir periyotta dayanılmaz acılar çektiren, birden değil zamanla sizi öldüren bir zehir. Üstelik ben bu zehri her gece başımı yastığa koyduğumda içiyor ve sabahlara olan inancımı yitiriyorum. Çünkü, artık biliyorum ki gecenin arkası sabah; kışın arkası yaz degildir. Defalarca kez terk edildim. Sevgiyi defalarca kez yaraladılar. Aylar geçti hala kanaması durmadı. Üstelik yaralayanlar, defalarca kez gelip tekrar tekrar darbe vurdular. Artık yaralarımın kabuk tutmasını beklemiyorum. Çünkü, biliyorum ki buna fırsat vermeyecekler ve yeniden, yeniden yaralanacağım. Içimdeki sancı ateşlerde yanmaya hasret ettirecek cinsten. Aklıma düşen bir renk, gözlerimi doldurmaya yetiyor. Denize, gökyüzüne bakamıyorum onu görmemek için. Uyku, en son ne zaman benimle yattı bilmiyorum. Zamanım rüya görmemek için uykuya direnmekle geçiyor. Çünkü uyuduğumda onu göreceğimi biliyorum. Hayattaki tek umudum şu yazdığım satırlardı. Fakat, artık bu satırların size ulaşıp ulaşamayacağı konusunda da ümidim yok. Sevgili dostlar, yeryüzünü sevgi kurtaracak. Ama, sevilmeyenler ebediyen bu durumu engellemeye çalışacaklar. Ben ikinci grup insanlar arasında kaldım. Üstelik çok da uykum var artık. Ebediyen uyumak üzere... Elveda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder